Donderdag, 26 augustus. Excursie Rattenberg.
De ochtend hebben we 'vrij'. Dat is ook wel nodig, gisteren een lange reisdag, gisteravond een gezellig diner, nu de car opruimen, de afwas doen, de was doen, afval wegbrengen, boodschappen doen en tanken. Na de koffie gaat ieder zijn weg, ik ga boodschappen doen (neem per ongeluk het wasmiddel mee) en tanken, Emmie doet de afwas en de was. Het boodschappen doen is een simpele klus maar de plaatselijk bezinepomp zoeken dat is een opgave, na drie maal vragen vind ik een pomp, zo groot dat deze achter een auto niet te zien is, ja dan rijd je er twee keer voorbij. De afwas, dat lukt wel maar de was doen zonder wasmiddel is onmogelijk. Emmie zit dus even te genieten van de zon die royaal aanwezig is. Snel wordt de was gedaan, we halen het droogrekje uit de caravan en hangen de was op, kan dat mooi drogen vanmiddag. Alles is net op tijd klaar want kwart over één moeten we bij de bus staan naar Rattenberg, want daar gaat vandaag de excursie heen. Uiteindelijk lukt het wonderwel om voor één uur klaar te zijn en wandelen we naar de bus.
De bus rijdt voor om precies 13:27 en stroomt vol, want we zijn met 46 personen (één bleef 'thuis' en twee gingen op de fiets) dus de bus is een één keer vol, enkelen moeten zelfs staan, niet echt een groot probleem want de hele reis zal 10 minuten duren, je kunt het zelfs lopen of fietsen.
Onze reisleider Chris neemt ons mee naar een museum, dat vroeger een klooster was én een kerk. Het is feitelijk een kerkelijk museum met talloze voorwerpen die in de kerk(en) een rol speelden. Wel valt ook hier op dat het vooral goud is wat er blinkt en dan denk je weer terug aan de rijkdom van de kerk en de mensen die van armoede stierven, niet precies wat die man uit Nazareth bedoelt heeft. We maken (opnieuw) kennis met Marian en Hans, Hans heeft een bijzondere camera, maar ook een bijzondere hobby, hij maakt vanuit wat hij gefotografeerd en gefilmd heeft 3D films die je in zo'n speciale bril kunt bekijken. Zo is hij al een tijdje bezig met het kasteel van Valkenburg, een mooie hobby waar hij veel energie en tijd in steekt.
Na het bezoek aan het kerk-museum gaan we op eigen gelegenheid het stadje in, we zien een soort kasteel ruïne boven op een rots, zou die breikbaar zijn? We doen een poging om de weg omhoog te vinden maar verder dan de poort in de onderste verdedigingsmuur komen we niet, overigens begint het ook te regenen en dat maakt het tot een uitdaging die te groot is voor ons.
We zwerven een beetje door het stadje - dat eigenlijk maar twee straten kent - we lopen een stuk langs de rivier de Inn (die bij Passau samengaat met de Donau) en zien dat het water hoog staat en best snel stroomt. We worden om drie uur verwacht bij Café Hacker maar het is meer dan een café, het is ook een bakkerij, gespecialiseerd in Apfelstrudel. We krijgen een lekkere kop koffie met natuurlijk Apfelstrudel, die heerlijk smaakt. We krijgen ook een recept én een demonstratie hoe je Apfelstrudel moet maken. Zoals de bakker het voordoet lijkt het maar een makkie, maar het is best
een uitdaging een goede Apfelstrudel te maken. We kletsen gezellig, met bekende en nog onbekende reisgenoten. Ik zit toevallig naast Peter, van
Peter en Paula nog bekend van de Griekenlandreis, en als het 'feest' ten einde loopt stelt hij voor lopend naar de camping terug te gaan, er zijn nog een aantal die dat wel willen en dus gaan we welgemoed op weg. Peter weet de weg.
Het weer wordt langzaam steeds slechter, de paraplui gaat op, twee wandelaars haken af, niet vanwege het weer maar vanwege verkeerde schoenen, en gaan met de bus - net als de rest terug naar de camping. We vorderen goed, de route is mooi, de weg soms stijl maar het het weer maakt het minder gezellig. We praten echter 'honderd uit' en merken zo weinig van het slechte weer. Opeens schiet ons te binnen, de was hangt nog buiten, hoe zou die er aan toe zijn. Na ruim drie kwartier zijn we op de camping, nat maar wel tevreden over de mooie route.
Natte spullen uit, kacheltje aan, jassen aan knaapjes en wachten tot het droog wordt. Na het eten is het even droog en dus snel de was er af, in de centrifuge en in de car aan de lijn. Wat een feest, echt gezellig - al missen we wel een open haardje. Welterusten.
Vrijdag, 27 augustus, Excursie Hohe Salve, Kufstein en Kirchdorf.
Vandaag, de grote excursiedag vanuit Kramsach. Er is ons gevraagd - al - om kwart over acht bij de receptie te staan, want daar komt de bus én niet te ontbijten. Nou dat eerste is een klein probleem, zooooo vroeg opstaan, dat tweede, dat gaat niet lukken, we smokkelen toch één boterham. Buiten gekomen is het nog grijs en uit de bossen stijgt de damp omhoog, een schitterend gezicht.
De bus is mooi op tijd, het is instappen en rijden, het gaat eerst naar Kundl, dan Wörgl, dan Söll en dan naar de kabelbaan naar de Hohen Salve, 1827 m, waar zich op de top een restaurant bevindt waar we ons ontbijt krijgen, en we krijgen een ontbijt, er ontbreekt niets. Wat wel ontbreekt is het uitzicht, vandaag wonen we in een grijze wereld, buiten alles grijs, binnen allemaal grijs (nou ja de meesten dan). Het ontbijt is heerlijk en het gezelschap heel gezellig, overal is plezier en de stemming zit er goed, alsof we al aan de borrel geweest zijn.
Na het ontbijt, het is inmiddels elf uur, weer met de kabelbaan naar beneden en in de bus, de volgende attractie. Het is Kufstein, waar elke dag om precies twaalf uur een groot orgel speelt, twintig minuten, hoorbaar door de hele stad, ter herdenking van alle doden in de twee wereldoorlogen en gedoden door zinloos geweld. Dit laaste geeft wel tumult, want is niet alle geweld zinloos, er zijn eigenlijk altijd alleen maar verliezers. De reis is niet ver en vordert goed, tot 3 km voor Kufstein, een file, wat?, ja, een file, en het duurt maar en de klok tikt maar en het duurt maar.... Zo wordt het bijna half één voordat we in Kufstein geparkeerd staan, geen orgel voor ons vandaag.
De reisgidsen staan al klaar en vragen: In het Engels of in het Duits? Eerst valt de keuze op Engels, maar dat is niet hun moedertaal en niet iedereen verstaat dat, dus toch in het Duits. De gids vertelt uitgebreid, goed hoorbaar en goed verstaanbaar. Vooral het verhaal over keizer Maximiliaan en de belegering van Kufstein maakt indruk. Bij die belegering werd Maximiliaan weerstaan door ene Hanz Menzenauer en zijn manschappen die zich verschanst hadden in de vesting Kufstein. De kanonnen van Maximiliaan konden niet hoog genoeg schieten en heel opzichtig ging Hanz het stof van de vestingmuren vegen. Dat maakte Maximiliaan natuurlijk woedend en hij liet grote kanonnen komen. Daarmee schoot hij de hele vesting in puin en onthoofde Hanz en een deel van zijn manschappen. Mijn vraag is dan: ben je dan een grote keizer of
een slechte verliezer, ik vind dat laatste. Gewoon: Zinloos Geweld!
We bezoeken de oude, oorspronkelijke hoofdstraat van Kufstein met de Maria fontein en krijgen uitleg over het raadhuis, de oude kerk en de vesting. Waarna we naar een restaurant gaan voor een kleine lunch. Nou een kleine lunch bestaat uit iets van pannekoeken met appelmoes, vullend en voedzaam.
Na de rondleiding en de lunch is het inmiddels drie uur geweest en spoeden we ons naar de bus voor de volgende attractie. Een kaasboederij in Kirchdorf. Het ziet er
goed uit, met een soort bioscoop zaaltje, een kijkje in de kaasmakerij, een uitstalling van oude kaasmakers gereedschappen, een winkeltje en een filmpje over het maken van de kaas en van de verplaatsing van de oude boerderij. Na afloop is er nog gelegenheid kaas of een ander streekproduct te komen. Nou dat hebben ze geweten, bijna iedereen ging het winkeltje in om iets proeven en/of te kopen. Het was een goed bestede dag, we waren om kwart over zes pas weer op de camping. Morgen een reisdag, naar Sexten-Moos in Italië, welterusten.
Zaterdag, 28 augustus, Reisdag naar Sexten-Moos.
Vandaag is een reisdag, de reis gaat naar Sexten-Moos in Italië, maar eigenlijk in Zuid-Tirol. De mensen voelen zich meer verbonden met Tirol dan met Italië - dat in 1919 deze regio veroverde. We nemen voor alles ruim de tijd, het is een etappe van 179 km, dus staan we op de 'gewone' tijd op, nemen we ruim tijd voor het ontbijt, natuurlijk moet de wc en het afvalwater geleegd worden, de spiegels en trekhaak aan de auto. Het moet allemaal maar heel veel tijd neemt het eigenlijk niet. Jammer is dat het gaat regenen, gelukkig eerst langzaam maar toch.
We gaan aan de koffie, maar tegen half elf begint het dan toch te kriebelen, we draaien de pootjes omhoog, haken de caravan aan de auto en rijden gewoon weg. We kunnen ruim draaien want iedereen is al weg - zo te zien - geen mover nodig, alweer een gelukje.
Mw. T. stuurt ons langs een 'alternatieve' route maar bij Wörgl komen onze route en het route-boek toch weer bij elkaar. In technische zin verloopt de reis prima, maar
de 'amuzements-waarde' is zeer gering door de steeds straffer valende regen. Het is een mooie route, maar bij mooi weer is ie mooier. Verregende vergezichten wisselen zich af met geen uitzicht in de vele tunnels. Het lukt om rond kwart over twaalf een parkeerplaats te veroveren, want er zijn er maar weinig en die zijn allemaal nagenoeg vol. Ook Hans en Ina en Jan staan daar, en even later komen ook Harm en Geertje - die helaas averij opgelopen hebben bij het wegrijden van de camping in
Kramsach. Maar Duck-tape doet ook hier wonderen.
Na de lunch gaan we verder en gelukkig lijkt het weer te verbeteren we kunnen zelfs foto's van het landschap maken zonder spetten op de lens.In Mittersil zouden we hebben kunnen parkeren maar het parkeerterrein voor grote auto's is heel erg vol en omdat we even twijfelen is het moment voorbij en de volgende parkeerplaatsen - voor personenauto's - zijn stampvol. Liens volgt maar daar rijdt je feitelijk omheen en zo lukt het ons dus niet even een rustpause te nemen. Het is rond drie uur als we op
de camping aankomen, bij de receptie is het een chaos, eerst kunnen ze ons niet vinden, dan kunnen ze ook Wim en Corrie niet vinden. We krijgen zomaar ergens een plaats, hoezo "Grupo ACSI'o", sommigen staan naast het sani gebouw, anderen moeten einden lopen.
Dan breekt de zon door en al snel staan de stoelen buiten, maar helaas, door de koude wind wordt het niet echt aangenaam.
Na de Jeu de Boules, is er een reisbespreking, deze maal in 'de boederij', wel zo handig want inmiddels regent het weer. Er zijn geen echte vragen, wel enkele misverstanden en die worden 'weggewerkt'. Het was niet een dag waarover we nog lang zullen vertellen, of misschien juist wel, want we zijn wel Nederlanders, weinig aandacht voor wat goed gaat en veel aandacht voor wat er niet goed is/gaat. Welterusten.
Naar de volgende etappe